یك استاد دانشگاه:
امیرالمؤمنین (ع) با زیاده خواهی خواص مقابله می کردند
به گزارش کارت خوب، قزوین استادیار تاریخ اسلام دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) اظهار داشت: در بعد اجتماعی امام علی (ع) با یک مشکل اساسی تحت عنوان «زیاده خواهی خواص» روبرو بود. امام در جواب این افراد می فرمود که در هیچ کجای کتاب خدا به اندازه سرسوزنی میان عرب و عجم تفاوت ندیدم بنابراین عدالت امام شامل حال همگان بود و در این راه میان یک برده سیاه زنگی با یک مرد از اشراف عرب تفاوتی قائل نبود.
سیزدهم رجب سالروز ولادت امیرالمومنین علی (ع) است، علی بن ابی طالب همیشه از طرف شیعیان، جایگاه و منزلت ویژه ای داشته و بعد از پیامبر(ص)، بهترین، باتقواترین و عالم ترین انسان ها و جانشین برحق حضرت محمد (ص) بوده است، در این جهت ایسنا به گفت و گو با «علی بابایی سیاب»، استادیار تاریخ اسلام دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) درباب حضرت علی (ع) پرداخته که در ادامه می خوانید.
شرایط سیاسی دوران امامت حضرت علی (ع) چگونه بود؟
دوران سی ساله امامت امام علی (ع) از سال ۱۱ هجری تا سال ۴۰ هجری را از نظر سیاسی می توان به دو دوره اصلی تقسیم کرد، دوره نخست عبارت است از دوره ۲۵ ساله خلافت خلفای سه گانه که تا سال ۳۵ هجری به طول انجامید و دوره دوم عبارت است از دوره خلافت آن حضرت که نزدیک به پنج سال از دوره امامت ایشان را در بر می گیرد. با اهمیت ترین شرایط سیاسی دوره امامت آن حضرت در ۲۵ سال نخست بنا به ترتیب تاریخی عبارت بود از: انتخاب ابوبکر به عنوان جانشین رسول خدا (ص) از جانب برخی از صحابه آن حضرت که در فقه سیاسی اهل سنت به «شورای حل و عقد» معروفند.
این انتخاب با دو چالش اساسی مواجه بود. اول این که گروهی از صحابه نزدیک پیامبر (ص) همچون «زبیر بن عوام»، «ابوذر غفاری»، «سلمان فارسی»، «عمار یاسر» و «مقداد بن اسود» با این انتخاب مخالف بودند. از این افراد می توان به عنوان اولین هسته سیاسی تشییع نام برد که با استناد به داستان غدیر خم، خلافت را حق امام علی (ع) می دانستند.
چالش سیاسی دومی که خلافت ابوبکر با آن مواجه بود این بود که قبایل زیادی از اعراب بدوی که در سالهای اخیر حیات رسول خدا (ص) مسلمان شده بودند؛ با رحت آن حضرت، کار اسلام را تمام شده می دانستند و حاضر به پذیرش جانشینی ابوبکر و پرداخت زکات به حکومت او نبودند. تعدادی از این قبایل نماز را قبول داشتند و تنها از پرداخت زکات امتناع می کردند و برخی هم بطور کلی از دین اسلام برگشته بودند که در تاریخ اسلام به «اهل رده» مشهورند.
امام علی (ع) در چنین شرایط حساسی که دین و حکومت اسلامی در معرض خطر بود، با وجود تأکیدی که بر حقانیت خود داشت، سکوت اختیار فرمود و بنا به مصلحت اسلام، در بعضی موارد با حکومت ابوبکر همکاری نمود چنان که خود آن حضرت در خطبه شقشقیه به این مسئله اشاره دارد.
فتح ایران و قسمتی از سرزمین های روم شرقی: یکی از با اهمیت ترین مسائل سیاسی که در دوره امامت آن حضرت و خلافت عمر بن خطاب - خلیفه دوم- مطرح بود، مسأله فتوحات است. در این زمان، سرزمین ایران به طور کامل فتح شد و بخشهایی از سرزمین های متعلق به امپراطوری روم شرقی در منطقه‌ی شام و مصر نیز به تصرف مسلمانان در آمد. گزارش منابع دراین خصوص نیز حاکی از تعامل امام علی (ع) با خلیفه‌ی وقت، به سبب وجود یک مصلحت بزرگتر به نام اسلام و ضرورت حفظ آن بود. بنابراین، رویکرد امام در وضعیت بغرنج سیاسی که ممکن بود کیان اسلام و مسلمانان را تهدید کند همیشه مبتنی بر حفظ اتحاد و دوری از تفرقه بود.
شورش مقابل عثمان و قتل او: قتل عثمان – خلیفه سوم- توسط مسلمانان معترضی که از مناطقی مثل مصر، کوفه و مدینه جمع شده بودند بدون تردید بزرگترین چالشی بود که امام علی (ع) در تمام دوران امامت خود با آن روبه رو شد. گروهی از افرادی که در قتل این خلیفه شرکت داشتند، از اهالی کوفه بودند که بعدها به امام علی (ع) پیوستند. این مسأله سرآغاز بهانه ای بود که معاویه با دستاویز قرار دادن آن مقابل خلیفه برحق و منتخب مسلمانان شورید.
چالش هایی که امام علی (ع) در دوران ۵ ساله حکومت خود داشتند چه بود؟
چالش های سیاسی مهمی که امام علی (ع) در پنج ساله آخر امامت خود با آن مواجه بود، در سه مورد اصلی قابل جمع بندی است همچون رویارویی نظامی امام با سهم خواهان (ناکثین/ پیمان شکنان): در این رویارویی، امام با کسانی وارد جنگ می شود که جزءو اولین بیعت کنندگان با آن حضرت بودند. طلحه و زبیر - از بزرگترین صحابه پیامبر (ص)- جزء این افراد بودند که با همراه کردن عایشه همسر پیامبر(ص) و تحریک عواطف مسلمانان، به مقابله با امام پرداختند و یکی از تلخ ترین جنگ های داخلی در تاریخ اسلام را رقم زدند.
امام علی (ع) از این گروه در نهج البلاغه با عنوان «ناکثین» یعنی «پیمان شکنان» یاد کرده است. رویارویی نظامی با جریان ارتجاع (قاسطین/ ستمکاران) دومین مواجهه نظامی امام علی(ع) با جریانی بود که خود امام در نهج البلاغه از آنان با عنوان «قاسطین» یعنی «ستمکاران» یاد کرده است. این جریان به رهبری معاویه بن ابوسفیان در شام با دستاویز قرار دادن خونخواهی خلیفه مقتول، از واگذاری حکومت شام به کارگذار منتخب امام علی (ع) امتناع کرد. بنده از این جهت از این جریان با عنوان جریان ارتجاع نام می برم که اساس تفکر آنان ارزش های جاهلی بود که با ظهور اسلام رنگ باخته بود و آنان در صدد احیای آن بودند.
معاویه و پدرش جزء کسانی بودند که تا آخرین لحظات در مقابل اسلام و پیامبر (ص) شمشیر کشیدند و از روی رغبت اسلام را نپذیرفته بودند. بدین سبب همچنان نسبت به فرهنگی جاهلی دلبستگی داشتند، مسئله انتقام خون عثمان نیز که سبب به آشوب کشاندن جهان اسلام بود، بیشتر مبتنی بر تفکر قبیله ای عرب جاهلی بود، نه احکام دین مبین اسلام.
رویارویی نظامی با اولین جریان تکفیری در تاریخ اسلام (خوارج/ مارقین): امام علی (ع) در بحبوحه نبرد با قاسطین، زمانی که چیزی به پیروزی نمانده بود، بنا به درخواست گروهی از قاریان قرآن در سپاه خود که فریب نمایش تبلیغاتی دشمن را خورده بودند، تن به حکمیت داد. بعد از پایان حکمیت و فریب خوردن نماینده سپاه امام (ابوموسی اشعری) از نماینده‌ی دشمن (عمروعاص)؛ همین افراد به امام اعتراض کردند و گفتند که آن حضرت با پذیرش حکمیت مرتکب گناه کبیره شده است و باید توبه کند.
زمانی که امام نظر آنان را نپذیرفت، این گروه امام را تکفیر کردند و به مقابله نظامی با آن حضرت پرداختند. نکته جالب توجه این بود که بیشتر افراد این گروه همان هایی بودند که پیش تر عثمان را تکفیر کرده و در قتل او مشارکت داشتند. غالب افراد این گروه قاریانی بودند که درک درستی از محتوای آیات قرآن نداشتند و تفسیربه رأی می کردند. چنانکه امام علی(ع) در جواب شعار آنان که آیه‌ی ۵۷ سوره انعام بود (لا حکم الا لله)، فرمودند: «کلمه حق یراد بها الباطل» یعنی «کلام حقی است که مقصود باطلی از آن دارند».
امام چگونه با شیعیان برخورد می کردند؟
در مورد نحوه برخورد امام با شیعیان، ابتدا بایستی به این مسأله واقف باشیم که بطور کلی تعریفی که در این دوره از تشیع و شیعه وجود دارد با مفهوم امروزین آن کمی متفاوت می باشد. بطور کلی شیعیان امام را می توان که در چهار گروه کلی دسته بندی نمود: گروه اول، شیعیان سیاسی بودند که بیش از نظر سیاسی قائل به حقانیّت امام بودند و تشیّع آنان را باید در تضاد سیاسی- تاریخی میان عراق و شام توضیح داد. آنان به همین دلیل در دوگانه علی (ع) و معاویه طرف علی (ع) را گرفته بودند. گروه دوم، شیعیان دینی بودند که بیشتر قائل به مرجعیت دینی امام بودند و کاری به سیاست نداشتند.
این گروه بیشتر عالمان دین و مفسران قرآن بودند. گروه سوم، شیعیان حبی بودند که بنا به سفارش پیامبر گرامی اسلام (ص) به محبت و دوستی با دوده ایشان، به آن حضرت گرایش داشتند. و دسته چهارم، شیعیان اعتقادی بودند که به مفهوم امروزی امام را به عنوان جانشین برحق رسول خدا (ص) در عرصه‌ی دینی و سیاسی و مفترض الطاعه می دانستند. تعداد این گروه اخیر حتی در زمان آن حضرت بسیار اندک بود.
به طور کلی از نظر برخورد اجتماعی، عدالت خط قرمز امام در تعامل با عموم مسلمانان بود یعنی بدین ترتیب نبود که امام برای پیروان خود حقی بیش از سایر مسلمانان قائل باشد. اما از جنبه معنوی، رفتار امام با پیروان حقیقی خود در سطح دیگری تعریف می شد. شیعیانی مثل عمار یاسر، کمیل بن زیاد، میثم تمار، حجر بن عدی از این دسته شیعیان بودند. در حقیقت تمرکز امام در تعامل با این گروه از شیعیان حقیقی مبتنی بر انتقال معارف عمیق الهی بود. به طوریکه که اگر ما عملکرد هر کدام از این افراد را در دوره حیات خودشان مطالعه نماییم به عمق این اثرگذاری پی خواهیم برد.
عمده مشکلات این دوران چه بود و امام علی(ع) چگونه برخورد می کردند؟
عمده مشکلات امام در ۲۵ سال نخست امامتشان را می توان در ابعاد دینی، سیاسی، کلامی خلاصه نمود، در حوزه دینی یکی از اشکالات اساسی که در جامعه وجود داشت و امام به شدت در مقابل آن موضع گیری می کرد؛ نادیده گرفتن احکام و حدود الهی در بعضی موارد بود. به عنوان مثال، بعد از قتل عمر بن خطاب – خلیفه‌ی دوم- زمانی که عبیدالله پسر خلیفه مقتول به خونخواهی پدرش، أبولولوء و دخترش و نیز یک نفر مسیحی را به جرم همدستی در قتل پدرش کشت؛ خلیفه سوم حاضر به قصاص او نشد که با مخالفت شدید امام علی (ع) رو به رو شد.
در عرصه سیاسی هم گسترش فتوحات و افزایش وسعت سرزمین های اسلامی، مشکلاتی را از نظر سیاسی و به تبه آن از نظر اجتماعی و اقتصادی برای حکومت اسلامی به وجود آورده بود که امام علی( ع) در همه زمینه ها مشاوره‌ی لازم را به خلیفه‌ی دوم می داد.
از مشکلاتی هم که در زمان خلافت خود امام مطرح بود، مسأله بی انگیزگی سپاهیان در امر جهاد بود که سبب شده بود کوشش های آن حضرت در سامان بخشیدن به امور و یکپارچگی خلافت اسلامی ناکام بماند. این معضل به اندازه ای امام را آزار می داد که آن حضرت در نهج البلاغه از کوفیان با عنوان «اشباه الرجال» یعنی «مردنمایانِ (نامرد)» یاد کرده است. این مسأله یکی از چالش هایی بود که دو امام بعدی نیز با آن درگیر بودند و از علل اصلی ناکامی سیاسی شیعه در قرن اول هجری بوده است.
در حوزه موضوعات کلامی نیز خصوصاً بحث هایی در موضوع جبر و اختیار در جریان بود که امام در مناسبت های مختلف به این مسائل ورود پیدا کرده و مواضع خودرا بیان می فرمود. جریان تکفیر نیز از دیگر مباحث کلامی بود که در نتیجه آن خوارج مرتکبان گناه کبیره را کافر و در دوزخ جاودان می دانستند. اما علاوه بر مواجهه سیاسی با این گروه، در موارد مقتضی به شبهاتی که مطرح می کردند نیز در جمع یاران خود پاسخ می داد که بخشهایی از آن در نهج البلاغه انعکاس یافته است. در بعد اجتماعی امام علی (ع) با یک مشکل اساسی تحت عنوان «زیاده خواهی خواص» روبه رو بود. بدین مدلول که کسانی از اعراب خصوصاً از اشراف بودند که سهم بیشتری از بیت المال می خواستند و نسبت به اینکه امام علی (ع) میان آنان و غیرعرب هایی که شهروند جامعه اسلامی بودند تفاوتی نمی گذاشت، به شدت دلگیر بودند. امام علی (ع) در جواب این افراد می فرمود که در هیچ کجای کتاب خدا به اندازه سرسوزنی میان عرب و عجم تفاوت ندیدم به همین دلیل عدالت امام شامل حال همگان بود و در این راه میان یک برده سیاه زنگی با یک مرد از اشراف عرب تفاوتی قائل نبود.
منبع: كارت خوب
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب