هر روز با یك شهید مدافع حرم، ۴،
شهیدی که نذر دفاع از حرم حضرت زینب(س) شد
کارت خوب: به گزارش کارت خوب، قم همسر شهید قره محمدی اظهار داشت: در سال 1394 شهید قره محمدی از ناحیه دست مجروح شد و به ایران بازگشت. احتمال قطع انگشت او وجود داشت بنا بر این خیلی نگران بود که دیگر نتواند سلاح به دست بگیرد و از ماموریت های رزمی باز بماند. در حرم امام رضا(ع) نذر کرد که بتواند سلاح به دست بگیرد و خدا را شکر این صورت گرفت و حاجت او برآورده شد.
شهید مهدی قره محمدی در سال ۱۳۵۸ در شهرستان آمل استان مازندران متولد شد. مهدی بعد از اتمام تحصیلات به سپاه پاسداران پیوست. سال ۱۳۹۴ بود که مهدی برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) عازم سوریه شد و دو سال بعد یعنی در سال ۱۳۹۶ به شهادت رسید.
در ادامه متن گفت و گوی خبرگزاری ایسنا با مریم تاتار همسر شهید قره محمدی را می خوانید.
- ایسنا: از آشنایی تان با شهید ایمانی و معیارهایی که سبب شد ایشان را به عنوان همسر انتخاب کنید، بفرمایید.
با هم همسایه بودیم و خانواده هایمان نسبت به هم شناخت داشتند. من هم با خواهر ایشان آشنا بودم، فقط من و شهید قره محمدی همدیگر را ندیده بودیم چون از ۱۸ سالگی برای ادامه تحصیل به دانشگاه افسری اصفهان رفته بود. جالب است که تا حدود ۷ ماه پیش از مطرح کردن خواستگاری اصلا نمی دانستم که دوستم برادر دارد.
از آنجا که شهید قره محمدی قصد داشت برای گذراندن دوران روایتگری راهیان نور به اصفهان برود به همین جهت عجله داشت؛ و از مطرح شدن خواستگاری تا روز عقد ۸ روز طول کشید.
شغل پاسداری را دوست داشتم البته این تنها دلیلم برای انتخاب وی به عنوان همسر نبود. با وجود این که زمان زیادی برای آشنایی نداشتیم اما صداقت خاصی را در گفتار و رفتارشان دیدم اصلا وعده زندگی ایده آل را نداد. از همان اول گفتن که زندگی با فرد نظامی دشوار است، دوری از خانواده، ماموریت، مجروحیت و شهادت دارد؛ من هم شرایط را پذیرفتم و با توکل به خدا وارد شدیم.
صداقت در گفتار و رفتار، ایمان قوی اصلی ترین معیارهای من برای ازدواج بود که این خاصیت ها در شهید بروز و ظهور داشت.
- ایسنا: از اخلاق و رفتار شهید در برخورد با شما و خانواده اش سخن بگویید.
در اوایل زندگی خیلی زود عصبانی و خیلی زود هم آرام می شد اما چیزی را به دل نمی گرفت و اصلا اهل کینه یا ناراحتی طولانی مدت نبود. مهربانی و دلسوزی هم از دیگر خصوصیات رفتاری شهید قره محمدی بود. با وجود این که شاید در نگاه اول چهره ی بسیار جدی داشت اما در زندگی مهربان، اهل کمک کردن و بسیار مسئولیت پذیر بود.
حُسن رفتار شهید به این بود که همیشه درصدد اصلاح خودش بود به نحوی که با گذشت چندسال از زندگی مشترکمان رفتارش تغییر کرده بود و خیلی کم عصبانی می شد و همیشه آرام بود.
به عقیده من شهدا معصوم نبودند، اما اینکه اهتمام کردند پله پله خودشان را پاک کنند که به خدا نزدیک شوند و خداوند خریدار آنان باشد، نکته بسیار مهمی است.
شهید قره محمدی به رأی و نظر من به عنوان همسرش خیلی اهمیت می داد و همیشه می گفت در هر کاری که بدون مشورت با شما ورود کردم پشیمان شدم. بسیار برای نظر بنده احترام قائل بود و این مسئله را در جمع و در کنار فرزندانمان هم نشان می داد.
بدون اغراق می گویم از زمان عقد تا آن زمان که پیکر مطهرش به معراج شهدا رسید اسم اش را تنها صدا نزدم. تنها جایی که اسم اش را صدا کردم و گفتم "مهدی من" در کنار پیکرش بود، تا آن زمان آقا مهدی صدایش می کردم؛ البته این احترام متقابل بود.
به یاد ندارم در طول این ۱۳ سال زندگ مشترک درگیری لفظی و دعوا تجربه کرده باشیم. در نهایت اگر اختلاف نظری به وجود می آمد، من چند لحظه سکوت می کردم یا لبخند نمی زدم که آقا مهدی هم خیلی زود پیشقدم می شد و ناراحتی مرا رفع می کرد. زندگی ما به دور از تشنج بود و مانند دو دوست در کنار هم بودیم.
شهید قره محمدی فرزند ارشد خانواده بود و همیشه مادرشان این نکته را مطرح می کردند که وی با دیگر فرزندانشان متفاوت بود و از سه سالگی احساس مسئولیت اش را در مقابل خانواده و بردار کوچکترش نشان می داد؛ وقتی هم که بزرگ شده بود بیشتر کارهای خانه و تعمیراتی که در توان داشت را انجام می داد.
شهید بسیار مادری بود. بواسطه این که در تهران زندگی می کردیم و از خانواده دور بودیم برای مادرش بی قرار بود و می گفت جای خالی مادرم را با دخترم فاطمه پر می کنم.
شهید برای خواهران و بردارش مثل راهنما بود و همیشه در قبال آنها احساس مسئولیت می کرد و غم زندگی آنها را می خورد تا جایی که در توان داشت در حوزه های مختلف به آنها کمک می کرد و می توان گفت پشتوانه خانواده بود.
- ایسنا: نحوه برخورد شهید با فرزندان چگونه بود؟
بر تربیت دینی فرزندان بسیار تاکید داشت و در کنار محبت و نوازش و بازی در حوزه دینی و رفتاری برای آنها وقت می گذاشت. حتی زمانی که نبود دغدغه بچه ها را داشت و بوسیله من جویای تربیت آنها بود. به لحاظ محبت به بچه ها کوتاهی نمی کرد و تا جایی در توان داشت برای آنها وقت می گذاشت.
دخترم بزرگم زمانی که به سن تکلیف رسید و روزه گرفت مردادماه بود همسرم برای فاطمه با وجود فشار مالی یک تبلت خرید. شهید معتقد بود در راه تربیت دینی بچه ها باید سرمایه گذاری کرد و هر چقدر هزینه نماییم کم است.
او خیلی منظم و قانونمند بود و تمام کارهایش روی اصول و برنامه ریزی و نظم بود و در حوزه یادگیری نظم برای بچه ها سخت گیری داشت.
زمانی که دختر اولم سه ساله بود همسرم برای ماموریت به سیستان و بلوچستان رفت و فاطمه به قدری دلتنگی می کرد و به پدرش وابسته بود که تقریباً هر شب با گریه می خوابید. پسرم محمدجواد هم که زمان شهادت همسرم ۱۸ ماهه بود بسیار دلتنگی می کرد و همیشه در خانه منتظر بود که پدرش برگردد.
- ایسنا: آیا پیش از شهادت، در مورد شهادت سخن می گفت؟
از همان ابتدای ازدواج به من گفته بود که آرزوی او شهادت است. سال ۱۳۹۰ که ۱۲ نفر از دوستانش در یک عملیات به شهادت رسیدند واقعا شوکی بزرگی برای او بود و تب و تاب شهادت در همسرم بیشتر شد.
تا سال ۱۳۹۴ که برای نخستین بار به سوریه اعزام شد تشنه شهادت بود. پس از شهادت برخی از همرزمانش در روز تاسوعای همان سال، دیگر آقا مهدی را را عادی ندیدم؛ به این معنا که انگار فقط جسم او روی زمین بود و تمام فکر و ذهن اش این بود که از شهادت جامانده است، و از من می خواست که برای شهادت او دعا کنم.
در سال ۹۴چند روز پس از شهادت همرزمانشان آقا مهدی از ناحیه دست مجروح و به ایران بازگشت. احتمال قطع انگشت او وجود داشت بنا بر این خیلی نگران بود که دیگر نتواند سلاح به دست بگیرد و از ماموریت های رزمی باز بماند. در حرم امام رضا(ع) نذر کردیم که مهدی بتواند سلاح به دست بگیرند و خدا را شکر این صورت گرفت و حاجت او برآورده شد.
زمانی که پسرم محمد جواد به دنیا آمد مریض بود و ما خیلی برای درمانش اقدام کردیم اما پزشکان گفتند که برای نوزاد امکان جراحی وجود ندارد و باید صبر نماییم که یا این بیماری رفع گردد یا چند ماهه شود تا امکان جراحی وجود داشته باشد.
در مسیر بازگشت از مطب دکتر آقا مهدی به من اظهار داشت که دعا کنم او را به سوریه اعزام کنند، دل شکسته گفتم یا زینب کبری(س) اگر پسرم خوب شود رضایت کامل می دهم که بار دیگر همسرم مدافع حرم شما شود. فردای آن روز اثری از آن بیماری در پسرم نبود. پس از آن به تلاطم افتادم تا کاری کنم که شوهرم به سوریه برود. برای این کار نزد همسر فرمانده رفتم و به ایشان گفتم که سفارش کنید حاج آقا هر طور شده است شوهرم را به سوریه بفرستد تا نذرم ادا شود. حتی به خود فرمانده هم گفتم که این کار را انجام دهید و ایشان اظهار داشت که خیالتان راحت اسمشان را رد می نماییم.
بعد از گذشت یکسال آقا مهدی پیام داد که خانم زینب کبری(س) مرا پذیرفت و بسیار خوشحال بود. وقتی این همه شور و شعف او را دیدم به خودم اجازه ندادم بگویم که سه فرزند داریم اجازه بده آنها بزرگتر شوند و بعد برو.
- ایسنا: رابطه شهید با امام زمان چگونه بود؟
همه شهدا برای امام زمان(عج) است که در راه شهادت حرکت می کنند. چندباری هم با آقا مهدی به جمکران رفتیم. هر زمان هم که بواسطه سفرهای زیادی که داشت از قم عبور می کرد برای زیارت به مسجد جمکران می رفت.
- ایسنا: مهم ترین وصیت شهید به شما و شیرین ترین خاطره تان چه بود؟
هر طور که در توان داشت کمک می کرد؛ پس از شهادتش متوجه شدم که هر ماه مبلغی را برای یک به یک نانوایی در نظر می گرفت تا به افراد بی بضاعت نان بدهد.
مهم ترین محور وصیتنامه همسرم برای من بحث تربیت دینی فرزندانمان بود. در این جهت بر مسئله حجاب و ولایت پذیری آنان خیلی تاکید داشت.
یکی از سخت ترین سوالات همین بیان خاطرات از شهید است، چون انبوهی از خاطرات شیرین وجود دارد که هر لحظه در یاد ما است.
- ایسنا: آیا از آخرین ساعات پیش از شهادت ایشان اطلاعی دارید، اگر مطلبی در این خصوص دارید، بفرمایید.
آخرین لحظات شهادتش با شهید مهدی ایمانی بوده است که بگفته دوستانشان همیشه در کنار هم و مانند دو نیمه سیب بهم پیوند خورده بودند. در شب پیش از شهادت از خاطرات برای هم تعریف می کردند و درد و دل می کردند که این دفعه هم شهادت قسمت ما نشد.
همان شب، تنها شبی بوده که برای نماز شب خواب ماندند و با صدای بیسیم پیش از اذان بامداد از جا پریدند. که خبر حمله را اعلام نمودند. و بگفته همرزمانشان، شهید ایمانی سریع آماده شده اما شهید قره محمدی خیلی راحت و آرام وضو گرفته و آماده شده است؛ و پس به همراه شهید ایمانی و یک مدافع دیگر به دل دشمن می زنند و جانانه می جنگند و دشمن را از محدوده ای که وارد شده بودند بیرون می کنند تا جایی که گلوله آنها تمام می شود و هر سه در محاصره دشمن تیرباران می شوند.
- ایسنا: چگونه از شهادت ایشان مطلع شدید؟
وقتی که آقا مهدی اعزام شد به نحوی خداحافظی کرد که مطمئن بود که دیگر بازگشتی وجود ندارد و در حقیقت مراسم وداع داشت.
از بامداد آن روز دوستان به منزل ما می آمدند و متوجه شدم که خبری هست ولی نمی توانستم باور کنم تا این که پدرشوهرم تماس گرفت و این مساله را به من گفت و همان لحظه خدا را شکر کردم که شوهرم به آرزویش رسید.
درست است که شهادت همسرم برای من دور از انتظار نبود اما شوک کننده بود. احساس کردم کوهی از روی دوشم برداشته شد؛ چونکه آقا مهدی به حدی در تب و تاب شهادت بود که من هم احساس مسئولیت می کردم که باید برای رسیدن به مقام شهادت به همسرم کمک کنم.
یادآوری می شود؛ جهاد دانشگاهی واحد قم در نظر دارد یادواره ۳۲ شهید مدافع حرم این استان را با هدف معرفی و نهادینه سازی فرهنگ جهاد در بین جوانان امروزی در روز ۲۳ آذرماه جاری برگزار کند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب